ekeln
Allemand modifier
Étymologie modifier
Verbe modifier
Mode ou temps |
Personne | Forme |
---|---|---|
Présent | 1re du sing. | ich ekle |
2e du sing. | du ekelst | |
3e du sing. | er ekelt | |
Prétérit | 1re du sing. | ich ekelte |
Subjonctif II | 1re du sing. | ich ekelte |
Impératif | 2e du sing. | ekle, ekele! |
2e du plur. | ekelt! | |
Participe passé | geekelt | |
Auxiliaire | haben | |
voir conjugaison allemande |
ekeln \eːkl̩n\ (voir la conjugaison)
- (Pronominal) Se dégouter, répugner.
Emma mag das Landleben nicht, weil sie sich vor Insekten, Schnecken und Fröschen ekelt.
- Emma n’aime pas la vie champêtre, car elle est dégoûtée par les insectes, les limaces et les grenouilles.
- Dégouter.
Synonymes modifier
- (Familier) ankotzen
Dérivés modifier
Prononciation modifier
- Berlin : écouter « ekeln [ˈeːkl̩n] »
Références modifier
- Duden, Bibliographisches Institut GmbH, Berlin ekeln → consulter cet ouvrage ({{{1}}})