eren
BretonModifier
ÉtymologieModifier
- Mentionné dans le grand dictionnaire français-breton de François Vallée (1931, page 426a) : eren part. ereet.
Verbe Modifier
eren \ˈeːrɛn\ transitif (voir la conjugaison), base verbale ere- (pronominal : en em eren)
- Lier.
VariantesModifier
DérivésModifier
AnagrammesModifier
NéerlandaisModifier
ÉtymologieModifier
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Verbe Modifier
eren transitif
Présent | Prétérit | |
---|---|---|
ik | eer | eerde |
jij | eert | |
hij, zij, het | eert | |
wij | eren | eerden |
jullie | eren | |
zij | eren | |
u | eert | eerde |
Auxiliaire | Participe présent | Participe passé |
hebben | erend | geëerd |
Anciennes orthographesModifier
- (avant 1947) eeren
SynonymesModifier
Apparentés étymologiquesModifier
Taux de reconnaissanceModifier
- En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
- 96,2 % des Flamands,
- 98,3 % des Néerlandais.
PrononciationModifier
- Pays-Bas : écouter « eren [Prononciation ?] »
- (Région à préciser) : écouter « eren [Prononciation ?] »
RéférencesModifier
- ↑ Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]
SrananModifier
ÉtymologieModifier
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Nom commun Modifier
eren