Breton modifier

Forme de préposition modifier

Personne Forme
1re du sing. evidon
2e du sing. evidout
3e masc. du sing. evitañ
3e fém. du sing. eviti
1re du plur. evidomp
2e du plur. evidocʼh
3e du plur. evito
ou evite
Impersonnel evidor

evidon \eˈviːdɔ̃n\

  1. Première personne du singulier de la préposition evit.
    • — Gra un dra evidon c’hoazh, a-raok mont kuit. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /1, Éditions Al Liamm, 1984, page 24)
      — Fais encore une chose pour moi, avant de partir.
  2. Bien que je/j' : evidon da.
    • — [...] ! Biskoazh n’am eus gwelet, evidon da vezañ kozh, ha da vezañ baleet kalz, nann, biskoazh n’am eus gwelet merc’hig ken fur ha ken koant ha c’hwi ; [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /1, Éditions Al Liamm, 1984, page 209)
      — [...] ! Jamais je n’ai vu, bien que je sois vieux et que j’aie beaucoup voyagé, non, jamais je n’ai vu jeune fille aussi sage et aussi mignonne que vous ; [...].
  3. Comparatif de supériorité ; plus [...] que moi : adjectif+-oc'h evidon.
    • — [...]. Ha neuze en ur c’hoad all, pelloc’h, e kavfet un ermit all, a zo koshoc’h ha gouiziekoc’h evidon, [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /3, Éditions Al Liamm, 1988, page 175)
      — [...]. Et alors dans un autre bois, plus loin, vous trouverez un autre ermite qui est plus vieux et plus savant que moi, [...].