Français modifier

Forme de verbe modifier

Voir la conjugaison du verbe finter
Indicatif Présent
Imparfait
Passé simple
il/elle/on finta
Futur simple

finta \fin.ta\

  1. Troisième personne du singulier du passé simple de finter.

Anagrammes modifier

Modifier la liste d’anagrammes

Italien modifier

Étymologie modifier

De finto → voir feint et feinte en français.

Nom commun modifier

Singulier Pluriel
finta
\ˈfin.ta\
finte
\ˈfin.te\

finta \ˈfin.ta\ féminin

  1. Feinte, action de feindre.

Forme d’adjectif modifier

Singulier Pluriel
Masculin finto
\ˈfin.to\
finti
\ˈfin.ti\
Féminin finta
\ˈfin.ta\
finte
\ˈfin.te\

finta \ˈfin.ta\

  1. Féminin singulier de finto.

Dérivés modifier

Forme de verbe modifier

Voir la conjugaison du verbe fingere
Participe Présent
Passé
(féminin singulier)
finta

finto \ˈfin.ta\

  1. Participe passé féminin singulier de fingere.

Anagrammes modifier

Modifier la liste d’anagrammes

Références modifier

Kotava modifier

Étymologie modifier

Racine inventée arbitrairement[1].

Nom commun modifier

finta \ˈfinta\

  1. Affiche.

Dérivés modifier

Prononciation modifier

Références modifier

  • « finta », dans Kotapedia
  1. Selon l’argumentaire développé par l’initiateur du kotava, cette langue ne tire pas des autres langues son vocabulaire.

Occitan modifier

 

Étymologie modifier

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Nom commun modifier

Singulier Pluriel
finta
\ˈfinto̞\
fintas
\ˈfinto̞s\

finta [ˈfinto̞] (graphie normalisée) féminin

  1. Feinte.

Prononciation modifier

Références modifier

Portugais modifier

Étymologie modifier

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Nom commun 1 modifier

Singulier Pluriel
finta fintas

finta \fˈĩ.tɐ\ (Lisbonne) \fˈĩ.tə\ (São Paulo) féminin

  1. Feinte.

Nom commun 2 modifier

Singulier Pluriel
finta fintas

finta \fˈĩ.tɐ\ (Lisbonne) \fˈĩ.tə\ (São Paulo) féminin

  1. Impôt extraordinaire sur les revenus.

Forme de verbe modifier

Voir la conjugaison du verbe fintar
Indicatif Présent
você/ele/ela finta
Imparfait
Passé simple
Plus que parfait
Futur simple
Impératif Présent (2e personne du singulier)
finta

finta \fˈĩ.tɐ\ (Lisbonne) \fˈĩ.tə\ (São Paulo)

  1. Troisième personne du singulier du présent de l’indicatif de fintar.
  2. Deuxième personne du singulier de l’impératif de fintar.

Prononciation modifier

Références modifier

Voir aussi modifier

  • finta sur l’encyclopédie Wikipédia (en portugais)  

Tchèque modifier

Étymologie modifier

De l’italien finta via l’allemand Finte.

Nom commun modifier

Cas Singulier Pluriel
Nominatif finta finty
Génitif finty fint
Datif fintě fintám
Accusatif fintu finty
Vocatif finto finty
Locatif fintě fintách
Instrumental fintou fintami

finta \Prononciation ?\ féminin

  1. Feinte, astuce, truc, tour.
    • Spolu vymysleli historku o slavném americkém fotografovi Robertu Capovi, který je za mořem velice uznávaným a nyní náhodně zavítal do Francie. Pseudonym používal, aby lépe prodal svoje fotografie; předstíral totiž, že je slavným americkým fotografem. Tutéž fintu využil i ve Spojených státech, kde se naopak vydával za věhlasného francouzského fotografa. — (Wikipedie, Robert Capa)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Synonymes modifier

Références modifier