genitus
Latin modifier
Étymologie modifier
- Participe passé de gigno.
Adjectif modifier
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | genitus | genită | genitum | genitī | genitae | genită |
Vocatif | genite | genită | genitum | genitī | genitae | genită |
Accusatif | genitum | genităm | genitum | genitōs | genitās | genită |
Génitif | genitī | genitae | genitī | genitōrŭm | genitārŭm | genitōrŭm |
Datif | genitō | genitae | genitō | genitīs | genitīs | genitīs |
Ablatif | genitō | genitā | genitō | genitīs | genitīs | genitīs |
gĕnĭtus \Prononciation ?\ masculin
- Né de, issu de.
- Quare et beatus Augustinus Spiritum quoque ipsum negat esse ingenitum sicut et genitum, ubi scilicet de incarnatione Domini disserens inter caetera meminit dicens Spiritum quoque Sanctum non ingenitum neque genitum, sed ex Patre Filioque procedentem.
- Pierre Abélard, Theologia christiana
- Quare et beatus Augustinus Spiritum quoque ipsum negat esse ingenitum sicut et genitum, ubi scilicet de incarnatione Domini disserens inter caetera meminit dicens Spiritum quoque Sanctum non ingenitum neque genitum, sed ex Patre Filioque procedentem.
Dérivés modifier
- congenitus (« né avec »)
- ingenitus (« incréé »)
- primogenitus (« aîné, premier-né »)
- unigenitus (« unique (fils) »)
Nom commun modifier
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | gĕnĭtus | gĕnĭtūs |
Vocatif | gĕnĭtus | gĕnĭtūs |
Accusatif | gĕnĭtum | gĕnĭtūs |
Génitif | gĕnĭtūs | gĕnĭtuum |
Datif | gĕnĭtūi ou gĕnĭtū |
gĕnĭtibus |
Ablatif | gĕnĭtū | gĕnĭtibus |
gĕnĭtŭs \Prononciation ?\ masculin
Références modifier
- « genitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage