giller
Étymologie
modifier- De gille.
Verbe
modifiergiller \ʒi.le\ intransitif 1er groupe (voir la conjugaison)
- (Désuet) (Populaire) Faire gille, se retirer, quitter une place.
Allons, vite, qu’on gille
— (HAUTEROCHE, Amant qui trompe, dans LE ROUX, Dict. comique)
Prononciation
modifier- France (Lyon) : écouter « giller [Prononciation ?] »
- Somain (France) : écouter « giller [Prononciation ?] »
Paronymes
modifierAnagrammes
modifierRéférences
modifier- Tout ou partie de cet article est extrait du Dictionnaire de la langue française, par Émile Littré (1872-1877), mais l’article a pu être modifié depuis. (giller)
Étymologie
modifier- Dérivé de gillen (pousser des cris).
Nom commun
modifiergiller \Prononciation ?\ masculin
Taux de reconnaissance
modifier- En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
- 95,2 % des Flamands,
- 99,3 % des Néerlandais.
Prononciation
modifier- (Région à préciser) : écouter « giller [Prononciation ?] »
Références
modifier- ↑ Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]