Breton modifier

Étymologie modifier

(Début du XVIe siècle)[1], dérivé de god, avec le suffixe -ell.

Nom commun modifier

Mutation Singulier Pluriel 1 Pluriel 2
Non muté godell godelloù godilli
Adoucissante cʼhodell cʼhodelloù cʼhodilli
Durcissante kodell kodelloù kodilli

godell \ˈɡoː.dɛl\ féminin

  1. Poche.
    • « N’eo ket aet e-unan en da c’hodell evelato ? » — (Yann ar Flocʼh, Koñchennou eus Bro ar Ster Aon, Kemper, 1950, page 276)
      « Il n’est pas allé tout seul dans ta poche quand même ? »
    • An hini kozh a gasas e zorn d’e c’hodell da dennañ e vontr evit gwelet pet eur oa. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Éditions Al Liamm, 1977, page 49)
      Le vieux porta la main à la poche pour retirer sa montre et voir quelle heure il était.

Synonymes modifier

Dérivés modifier

Prononciation modifier

  • Carhaix-Plouguer (France) : écouter « godell [Prononciation ?] » (niveau moyen)

Anagrammes modifier

Références modifier

  1. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 277b