Étymologie

modifier
(Date à préciser) De l’ancien français gringoter.

gringotter \ɡʁɛ̃.ɡɔ.te\ transitif et intransitif 1er groupe (voir la conjugaison)

  1. Chanter, pour certains oiseaux : rossignol, serin, grive.
    • Elle sait que le rossignol gringotte ou quiritte. Comment savoir si ce soir il gringotte ou s’il quiritte ? — (Jean-Luc Seigle, Femme à la mobylette, Flammarion, 2017, page 164)
    • ça gromotte ça lolurote ça débagote ça asticote ça chipote ça tricote ça tripote ça tarabiscote ça margotte ça pisote ça frigulote ça fringote ça gringotte ça truisotte ça chuchote ça zoziotte... — (site lyc-george-sand-la-chatre.tice.ac-orleans-tours.fr, 27 avril 2011, à propos de Les Zozios de Jacques Demarcq)
  2. (Vieilli) Chantonner plus ou moins mal.
    • C’est une chanson gringottée, La musique en est bien nottée, Ou l’assiette de la clef ment ! — (Clément Marot)

Dérivés

modifier

Traductions

modifier

Prononciation

modifier

Anagrammes

modifier

Modifier la liste d’anagrammes

Références

modifier

gringotter *\Prononciation ?\ intransitif

  1. Variante de gringoter.

Références

modifier