Breton modifier

Étymologie modifier

Emprunté au latin hinnire (« hennir »)[1].
Dérivé de hinno (« hi-han »), avec le suffixe -al.

Verbe modifier

hinnoal \hi.ˈnoː.al\ intransitif (voir la conjugaison), base verbale hinno-

  1. Braire.
    • N’ouzon nemet un dra : en amzer hiziv al loened a harzh, a c’hwitell, a vlej, a wic’h, a viaou, a hinno, a yud, a hud, a voud, a chilp, a glip, a goag, a c'hroaq, a gan, a richan, a grougous, a roc'h, a doc'h, a soroc'h, a c'harm, a ragach, a c’hregach, a gloc’h, a youc’h, a razailh, a rizink, pep hini en e vod hag hervez e ouenn. — (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 8)
      Je ne sais qu’une chose : de nos jours les animaux aboient, sifflent, beuglent, vagissent, miaulent, braient, rugissent, hululent, bourdonnent, jappent, glatissent, croassent, coassent, chantent, gazouillent, roucoulent, ronflent, grognent, glapissent, caquettent, jargonnent, gloussent, hurlent, picassent, chacun à sa manière et selon sa race.
    • Azen louet ar gouent en em lakaas da hinnoal. — (Youenn Drezen, Sizhun ar breur Arturo, Éditions Al Liamm, 1971, page 7)
      L’âne gris du couvent se mit à braire.

Synonymes modifier

Dérivés modifier

Références modifier

2. Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 182a