ho hini
BretonModifier
ÉtymologieModifier
Pronom possessif Modifier
ho hini \o ˈhĩː.ni\
- Le vôtre, la vôtre.
- N’on ket evit stagañ planedenn va mercʼh ouzh ho hini. — (Roparz Hemon, Roperzh Emmet, in Gwalarn, niv. 165, Mae 1944, page 276)
- Je ne peux pas lier le destin de ma fille au vôtre.
- — Gant aotre piv ?
— Ho hini, aotrou. — (Roparz Hemon, Ar skeudennoù bev, in Al Liamm, niv. 78, Genver-Cʼhwevrer 1960, page 17)- Avec la permission de qui ? La vôtre monsieur.
- N’on ket evit stagañ planedenn va mercʼh ouzh ho hini. — (Roparz Hemon, Roperzh Emmet, in Gwalarn, niv. 165, Mae 1944, page 276)
VariantesModifier
Vocabulaire apparenté par le sensModifier
Possédé | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Singulier | Pluriel | ||||||
Possesseur | Singulier | 1re personne | — | ma hini | ma re | ||
après da | ’m hini | ’m re | |||||
2e personne | — | da hini | da re | ||||
après da | ’z hini | ’z re | |||||
3e personne | Masculin | e hini | e re | ||||
Féminin | he hini | he re | |||||
Pluriel | 1re personne | — | hon hini | hor re | |||
2e personne | — | ho hini* | ho re* | ||||
3e personne | — | o hini | o re |
- * Aussi utilisé au singulier et pluriel de politesse.