Breton modifier

Étymologie modifier

Dérivé de horolaj (« horloge »), avec le suffixe -er.

Nom commun modifier

Singulier Pluriel 1 Pluriel 2
horolajer horolajerien horolajerion

horolajer \o.ro.ˈlɑː.ʒɛr\ masculin (pour une femme, on dit : horolajerez)

  1. (Horlogerie) Horloger.
    • Un dervezh edon e ti un horolajer p’en em gavas er stal ur placʼh gwisket e giz kêr, da lavarout eo gant ur robenn, un tog, div gignezenn ruz warnañ hag un tamm tul o cʼholeiñ he bizaj. — (S.J., Keleier ar Vro, in Arvor, no 97, 15 novembre 1942, page 1)
      Un jour, j’étais chez l’horloger quand arriva dans la boutique une femme habillée en citadine, c’est-à-dire avec une robe, un chapeau ornementé de deux cerises rouges et un voile de tulle recouvrant son visage.
    • N’en doa ket fiziañs en horolajer ar vourcʼh. — (Roparz Hemon, Fin ar bed in War ribl an hent, Éditions Al Liamm, 1971, page 120)
      Il n’avait pas confiance en l’horloger du bourg.

Variantes modifier

Vocabulaire apparenté par le sens modifier

Références modifier