Finnois modifier

Étymologie modifier

Composé des noms ilma (« air ») au génitif singulier et de suunta (« sens », « direction », « orientation »).

Nom commun modifier

Déclinaison
Cas Singulier Pluriel
Nominatif ilmansuunta ilmansuunnat
Génitif ilmansuunnan ilmansuuntien
ilmansuuntain (rare)
Partitif ilmansuuntaa ilmansuuntia
Accusatif ilmansuunta[1]
ilmansuunnan[2]
ilmansuunnat
Inessif ilmansuunnassa ilmansuunnissa
Élatif ilmansuunnasta ilmansuunnista
Illatif ilmansuuntaan ilmansuuntiin
Adessif ilmansuunnalla ilmansuunnilla
Ablatif ilmansuunnalta ilmansuunnilta
Allatif ilmansuunnalle ilmansuunnille
Essif ilmansuuntana ilmansuuntina
Translatif ilmansuunnaksi ilmansuunniksi
Abessif ilmansuunnatta ilmansuunnitta
Instructif ilmansuunnin
Comitatif ilmansuuntine-[3]
Notes [1] [2] [3]

[1]

  • Comme complément d’un infinitif dans une
    phrase positive dont le sujet est la troisième personne
    du singulier sans aucun pronom.
  • Comme complément d’un infinitif dans une
    phrase positive passive.
  • Dans toutes les phrases passives à n’importe
    quel mode.
  • Dans une phrase impérative positive dont le
    sujet est la deuxième personne du singulier, ou la
    première ou deuxième personne du pluriel.

[2]

  • Dans les phrases actives positives aux modes
    indicatif, conditionnel ou potentiel.
  • Dans une phrase impérative positive dont le
    sujet est la troisième personne du singulier ou du
    pluriel.

[3]

ilmansuunta \ˈil.mɑnˌsuːn.tɑ\

  1. Point cardinal ou inter cardinal, (point de) direction, point ; vent.

Dérivés modifier

Forme de nom commun modifier

ilmansuunta \ilmɑnˌsuːntɑ\

  1. Accusatif II singulier de ilmansuunta.