impertinent
Français modifier
Étymologie modifier
- (1327)[1] Du bas latin impertinens (« qui n’a pas rapport à »).
Adjectif modifier
Singulier | Pluriel | |
---|---|---|
Masculin | impertinent \ɛ̃.pɛʁ.ti.nɑ̃\
|
impertinents \ɛ̃.pɛʁ.ti.nɑ̃\ |
Féminin | impertinente \ɛ̃.pɛʁ.ti.nɑ̃t\ |
impertinentes \ɛ̃.pɛʁ.ti.nɑ̃t\ |
impertinent \ɛ̃.pɛʁ.ti.nɑ̃\ masculin
- (Désuet) Qui n’a rien de commun avec la chose dont il s’agit.
Paroles impertinentes.
- (Justice) Fait, article impertinent.
- Qui parle ou qui agit soit avec hauteur et mépris, soit avec familiarité et irrespect.
- L’homme argue de son droit avec une suffisance presque impertinente, une humilité feinte qui voile une ironie bien claire. — (Jean Rogissart, Passantes d’Octobre, Librairie Arthème Fayard, Paris, 1958)
Cette réponse est fort impertinente.
Ton impertinent. Raillerie impertinente.
- Le marquis de La Mole reçut l’abbé Pirard sans aucune de ces petites façons de grand seigneur, si polies, mais si impertinentes pour qui les comprend. — (Stendhal, Le Rouge et le Noir)
- Vous avez une existence si calme, si ordonnée, si reposante que je me demande si l’état de vieille demoiselle n’est pas l’état idéal.
— Taisez-vous... Vous deviendriez impertinente ! — (Germaine Acremant, Ces dames aux chapeaux verts, Plon, 1922, collection Le Livre de Poche, page 339.)
Synonymes modifier
Antonymes modifier
Dérivés modifier
Traductions modifier
- Anglais : impertinent (en)
- Arabe : وقح (ar)
- Catalan : impertinent (ca)
- Chinois : 放肆 (zh) fàngsì, 无礼 (zh) (無禮) wúlǐ
- Danois : uforskammet (da)
- Espagnol : impertinente (es)
- Espéranto : malrespekta (eo)
- Ido : impertinenta (io)
- Italien : impertinente (it), petulante (it)
- Néerlandais : onbeschaamd (nl), impertinent (nl)
- Occitan : impertinent (oc)
- Polonais : impertynencki (pl)
- Russe : наглый (ru)
Nom commun modifier
Singulier | Pluriel |
---|---|
impertinent | impertinents |
\ɛ̃.pɛʁ.ti.nɑ̃\ |
impertinent \ɛ̃.pɛʁ.ti.nɑ̃\ masculin (pour une femme, on dit : impertinente)
- Personne qui montre un comportement impertinent.
- C’est une mauvaise plaisanterie, fit-il, et quel est l’impertinent qui se permet de m’adresser une semblable lettre ? — (Pierre Souvestre et Marcel Allain, Fantômas, La Guêpe rouge, 1912, Éditions Robert Laffont, Bouquins, tome 5, page 622)
Synonymes modifier
Traductions modifier
- Anglais : impertinent (en)
- Polonais : impertynent (pl)
Prononciation modifier
- La prononciation \ɛ̃.pɛʁ.ti.nɑ̃\ rime avec les mots qui finissent en \nɑ̃\.
- France (Île-de-France) : écouter « impertinent [ɛ̃.pɛʁ.ti.nɑ̃] »
- Suisse (canton du Valais) : écouter « impertinent [ɛ̃.pɛʁ.ti.nɑ̃] »
- France : écouter « impertinent [ɛ̃.pɛʁ.ti.nɑ̃] »
- Cornimont (France) : écouter « impertinent [Prononciation ?] »
- canton du Valais (Suisse) : écouter « impertinent [Prononciation ?] »
Voir aussi modifier
- impertinent sur le Dico des Ados
Références modifier
- « impertinent », dans Émile Littré, Dictionnaire de la langue française, 1872–1877 → consulter cet ouvrage
- Dictionnaire de l’Académie française, huitième édition, 1932-1935 (impertinent)
- ↑ « impertinent », dans TLFi, Le Trésor de la langue française informatisé, 1971–1994 → consulter cet ouvrage
Allemand modifier
Étymologie modifier
- Du latin impertinens.
Adjectif modifier
impertinent
Prononciation modifier
- (Région à préciser) : écouter « impertinent [Prononciation ?] »
Anglais modifier
Étymologie modifier
- Du latin impertinens.
Adjectif modifier
impertinent
Apparentés étymologiques modifier
Prononciation modifier
- (États-Unis) : écouter « impertinent [Prononciation ?] »
- (États-Unis) \ɪm.ˈpɝ.tɨ.nənt\
- (Royaume-Uni) \ɪm.ˈpɜː.tɪ.nənt\
Catalan modifier
Étymologie modifier
- Du latin impertinens.
Adjectif modifier
impertinent
Prononciation modifier
- Barcelone (Espagne) : écouter « impertinent [Prononciation ?] »
Néerlandais modifier
Étymologie modifier
- Du latin impertinens.
Adjectif modifier
impertinent
Synonymes modifier
Taux de reconnaissance modifier
- En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
- 81,6 % des Flamands,
- 87,2 % des Néerlandais.
Prononciation modifier
- (Région à préciser) : écouter « impertinent [Prononciation ?] »
Références modifier
- ↑ Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]
Romanche modifier
Étymologie modifier
- Du latin impertinens.
Adjectif modifier
impertinent \Prononciation ?\