Français modifier

Forme d’adjectif modifier

Singulier Pluriel
Masculin impromptu
\ɛ̃.pʁɔ̃p.ty\

impromptus
\ɛ̃.pʁɔ̃p.ty\
Féminin impromptue
\ɛ̃.pʁɔ̃p.ty\
impromptues
\ɛ̃.pʁɔ̃p.ty\

impromptus \ɛ̃.pʁɔ̃p.ty\

  1. Masculin pluriel de impromptu.

Forme de nom commun modifier

Singulier Pluriel
impromptu impromptus
\ɛ̃.pʁɔ̃p.ty\

impromptus \ɛ̃.pʁɔ̃p.ty\ masculin

  1. Pluriel de impromptu.
    • Ce sont des impromptus qui surgissent de mes rencontres, comme des flashes qui éclairent ma vision de l’Italie. — (Pierre Pelou, Impromptus italiens, 2013)

Prononciation modifier

Homophones modifier

Latin modifier

Étymologie modifier

Dérivé de promptus, avec le préfixe in-.

Adjectif modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif impromptus impromptă impromptum impromptī impromptae impromptă
Vocatif imprompte impromptă impromptum impromptī impromptae impromptă
Accusatif impromptum impromptăm impromptum impromptōs impromptās impromptă
Génitif impromptī impromptae impromptī impromptōrŭm impromptārŭm impromptōrŭm
Datif impromptō impromptae impromptō impromptīs impromptīs impromptīs
Ablatif impromptō impromptā impromptō impromptīs impromptīs impromptīs

impromptus \Prononciation ?\

  1. Qui n’est pas prompt, sans ardeur, irrésolu.

Références modifier