infortunatus
Latin modifier
Étymologie modifier
- De fortunatus (« fortuné ») avec le préfixe in-.
Adjectif modifier
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | infortunatus | infortunată | infortunatum | infortunatī | infortunatae | infortunată |
Vocatif | infortunate | infortunată | infortunatum | infortunatī | infortunatae | infortunată |
Accusatif | infortunatum | infortunatăm | infortunatum | infortunatōs | infortunatās | infortunată |
Génitif | infortunatī | infortunatae | infortunatī | infortunatōrŭm | infortunatārŭm | infortunatōrŭm |
Datif | infortunatō | infortunatae | infortunatō | infortunatīs | infortunatīs | infortunatīs |
Ablatif | infortunatō | infortunatā | infortunatō | infortunatīs | infortunatīs | infortunatīs |
infortunatus \Prononciation ?\
- Infortuné.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Références modifier
- « infortunatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage