instructus
Étymologie
modifier- Déverbal de instruo, dérivé de instructum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
modifierCas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | instructŭs | instructūs |
Vocatif | instructŭs | instructūs |
Accusatif | instructum | instructūs |
Génitif | instructūs | instructuum |
Datif | instructūi ou instructū |
instructibus |
Ablatif | instructū | instructibus |
instructus \Prononciation ?\ masculin
- Arrangement, apprêt.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
- Attirail.
- Ammien Marcellin, Res Gestae, livre XXVII, I.2 : Iovinus equitum magister accingitur, et instructus paratusque, cautissime observans utrumque sui agminis latus, venit prope locum Scarponna, ubi inopinus maiorem barbarorum plebem antequam armaretur temporis brevi puncto praeventam ad internecionem extinxit.
Forme de verbe
modifierCas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | instructus | instructă | instructum | instructī | instructae | instructă |
Vocatif | instructe | instructă | instructum | instructī | instructae | instructă |
Accusatif | instructum | instructăm | instructum | instructōs | instructās | instructă |
Génitif | instructī | instructae | instructī | instructōrŭm | instructārŭm | instructōrŭm |
Datif | instructō | instructae | instructō | instructīs | instructīs | instructīs |
Ablatif | instructō | instructā | instructō | instructīs | instructīs | instructīs |
instructus \Prononciation ?\
- Participe passé de instruo.
Références
modifier- « instructus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage