Étymologie

modifier
Déverbal de instruo, dérivé de instructum, avec le suffixe -us, -us.

Nom commun

modifier
Cas Singulier Pluriel
Nominatif instructŭs instructūs
Vocatif instructŭs instructūs
Accusatif instructum instructūs
Génitif instructūs instructuum
Datif instructūi
ou instructū
instructibus
Ablatif instructū instructibus

instructus \Prononciation ?\ masculin

  1. Arrangement, apprêt.
  2. Attirail.
    • Ammien Marcellin, Res Gestae, livre XXVII, I.2 : Iovinus equitum magister accingitur, et instructus paratusque, cautissime observans utrumque sui agminis latus, venit prope locum Scarponna, ubi inopinus maiorem barbarorum plebem antequam armaretur temporis brevi puncto praeventam ad internecionem extinxit.

Forme de verbe

modifier

Références

modifier