interdico
Latin modifier
Étymologie modifier
- Dérivé de dico, avec le préfixe inter- ; le sens propre est repris par interfor (« couper la parole »).
Verbe modifier
interdīco, infinitif : interdicĕre, parfait : interdixi, supin : interdictum \Prononciation ?\ transitif (voir la conjugaison)
- (Sens propre) Interrompre en disant.
- in praesentiarum hoc interdicere non alienum fuit — (Auct. Her. 2, 11 fin.)
- Interdire, défendre.
- interdicit atque imperat Cassivellauno, ne Mandubracio neu Trinobantibus noceat. — (Jules César, Commentarii de bello Gallico, 5, 22)
- Il interdit expressément à Cassivellaunos tout acte d'hostilité contre Mandubracios et les Trinovantes.
- interdicit atque imperat Cassivellauno, ne Mandubracio neu Trinobantibus noceat. — (Jules César, Commentarii de bello Gallico, 5, 22)
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.
Dérivés modifier
- interdictio (« interdiction »)
- interdictor (« interdicteur »)
- interdictorius (« qui interdit, d'interdiction »)
- interdictum (« interdiction »)
Références modifier
- « interdico », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « interdico », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage