interimo
Étymologie
modifier- Du latin interim.
Nom commun
modifierÉtymologie
modifierVerbe
modifierinterimō, infinitif : interimere, parfait : interimī, supin : interemptum \interimō\ transitif (voir la conjugaison)
- Abolir, détruire, faire périr.
Ex hac igitur illud efficitur, si mortalium tanta multitudo sit, esse inmortalium non minorem, et si, quae interimant, innumerabilia sint, etiam ea quae conservent, infinita esse debere
— (Cicéron, De natura deorum, 1, 19, 50)- D'où il s'ensuit, que s'il y a une si grande quantité d'êtres mortels, il n'y en a pas moins d'immortels; et que s'il y a une infinité de causes qui détruisent, il y en doit pareillement avoir d'innombrables qui conservent. — (traduction)
Hasdrubale interempto
— (Horace, Carmina)- Hasdrubal anéanti.
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.
Variantes
modifierDérivés
modifier- interemptibilis (« destructible »)
- interemptio (« meurtre »)
- interemptor, interemptrix (« meurtrier »)
- interemptorius (« mortel, funeste »)
- interemptŭs (« meurtre »)
Références
modifier- « interimo », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « interimo », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage