intrigieren
Allemand modifier
Étymologie modifier
- (XVIIIe siècle) Du français intriguer.
Verbe modifier
Mode ou temps |
Personne | Forme |
---|---|---|
Présent | 1re du sing. | ich intrigiere |
2e du sing. | du intrigierst | |
3e du sing. | er intrigiert | |
Prétérit | 1re du sing. | ich intrigierte |
Subjonctif II | 1re du sing. | ich intrigierte |
Impératif | 2e du sing. | intrigiere intrigier! |
2e du plur. | intrigiert! | |
Participe passé | intrigiert | |
Auxiliaire | haben | |
voir conjugaison allemande |
intrigieren \ɪntʁiˈɡiːʁən\ (voir la conjugaison)
Prononciation modifier
- Berlin : écouter « intrigieren [ɪntʁiˈɡiːʁən] »