Voir aussi : Joc, Jóc, jòc

Ancien françaisModifier

ÉtymologieModifier

Plutôt que du latin jugum, qui pose problème au niveau phonétique, de l’ancien bas vieux-francique *jok (« joug ») → voir yoke en anglais, juk en néerlandais.

Nom commun Modifier

joc \Prononciation ?\ masculin

  1. Juchoir.
    • Être à joc, être au repos, sur le juchoir, en parlant des poules.
  2. Arrêt, repos d'un moulin à eau ou à vent.
    • Mettre le moulin à joc, l’arrêter.
  3. Timon.

VariantesModifier

DérivésModifier

Dérivés dans d’autres languesModifier

RéférencesModifier

Ancien occitanModifier

ÉtymologieModifier

Du latin jocus.

Nom commun Modifier

joc masculin

  1. Jeu.
    • Gaucelm tres jocs enamoratz
      partesc a vos e a N’Ugo
      — (Savaric de Mauleon, Gaucelm tres jocs enamoratz)
  2. (Échecs) Nom désignant les différentes pièces du jeu d’échecs.

VariantesModifier

RéférencesModifier

  • François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844 → consulter cet ouvrage

CatalanModifier

ÉtymologieModifier

Du latin jocus.

Nom commun Modifier

joc \Prononciation ?\ masculin

  1. Jeu.

Variantes orthographiquesModifier

DérivésModifier

PrononciationModifier

OccitanModifier

ÉtymologieModifier

De l’ancien bas vieux-francique *jok

Nom commun Modifier

Singulier Pluriel
joc
\ˈd͡ʒuk\
jocs
\ˈd͡ʒut͡s\

joc [ˈd͡ʒuk] (graphie normalisée) masculin

  1. Perchoir.

ParonymesModifier

RéférencesModifier

RoumainModifier

ÉtymologieModifier

Du latin jocus.

Nom commun Modifier

neutre Singulier Pluriel
cas non articulé articulé non articulé articulé
Nominatif
Accusatif
joc jocul jocuri jocurile
Datif
Génitif
joc jocului jocuri jocurilor
Vocatif jocule jocule

joc \Prononciation ?\ neutre

  1. Jeu.
  2. Parti.

DérivésModifier