kien
Breton modifier
Forme de verbe modifier
kien \ˈkiː.ɛn\
- Première personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe kiañ.
Anagrammes modifier
Espéranto modifier
Étymologie modifier
Adverbe interrogatif modifier
Cas | Singulier | |
---|---|---|
Nominatif | kie \ˈki.e\ | |
Accusatif | kien \ˈki.en\ | |
voir le modèle |
kien \ˈki.en\
Adverbe relatif modifier
Cas | Singulier | |
---|---|---|
Nominatif | kie \ˈki.e\ | |
Accusatif | kien \ˈki.en\ | |
voir le modèle |
kien \ˈki.en\
- Où (avec mouvement).
- Li loĝas tie, kien eĉ birdo ne flugas.
- Il habite là où même un oiseau ne va pas.
- Li loĝas tie, kien eĉ birdo ne flugas.
Prononciation modifier
- (Région à préciser) : écouter « kien [ˈki.en] »
- Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « kien [Prononciation ?] »
- France (Toulouse) : écouter « kien [Prononciation ?] »
Néerlandais modifier
Étymologie modifier
- (1969) De l’anglais keen.
Adjectif modifier
Forme | Positif | Comparatif | Superlatif |
---|---|---|---|
Forme indéclinée | kien | kiener | kienst |
Forme déclinée | kiene | kienere | kienste |
kien \Prononciation ?\
Adverbe modifier
kien \Prononciation ?\
- Astucieusement, de manière avisée.
Synonymes modifier
Taux de reconnaissance modifier
- En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
- 56,6 % des Flamands,
- 91,7 % des Néerlandais.
Prononciation modifier
- Pays-Bas : écouter « kien [Prononciation ?] »
Références modifier
- ↑ Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]
Polonais modifier
Nom commun modifier
kien \Prononciation ?\ masculin inanimé
Références modifier
- ↑ « kien », dans Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, 1927