Voir aussi : kiến

BretonModifier

Forme de verbe Modifier

kien \ˈkiː.ɛn\

  1. Première personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe kiañ.

AnagrammesModifier

EspérantoModifier

ÉtymologieModifier

De kie (« où », sans mouvement) avec la terminaison -n.

Adverbe interrogatif Modifier

Cas Singulier
Nominatif kie
\ˈki.e\
Accusatif kien
\ˈki.en\
voir le modèle

kien \ˈki.en\

  1. (avec mouvement), dans quelle direction.
    • Kien vi iras?
      Où vas-tu ?

Adverbe relatif Modifier

Cas Singulier
Nominatif kie
\ˈki.e\
Accusatif kien
\ˈki.en\
voir le modèle

kien \ˈki.en\

  1. (avec mouvement).
    • Li loĝas tie, kien eĉ birdo ne flugas.
      Il habite là où même un oiseau ne va pas.

PrononciationModifier

NéerlandaisModifier

ÉtymologieModifier

(1969) De l’anglais keen.

Adjectif Modifier

Forme Positif Comparatif Superlatif
Forme indéclinée kien kiener kienst
Forme déclinée kiene kienere kienste

kien \Prononciation ?\

  1. Dégourdi, avisé, futé.
    • een kiene jongen
      un garçon malin, un débrouillard

Adverbe Modifier

kien \Prononciation ?\

  1. Astucieusement, de manière avisée.

SynonymesModifier

Taux de reconnaissanceModifier

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 56,6 % des Flamands,
  • 91,7 % des Néerlandais.

PrononciationModifier

RéférencesModifier

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]

PolonaisModifier

Nom commun Modifier

kien \Prononciation ?\ masculin inanimé

  1. Variante de knieja[1].

RéférencesModifier

  1. « kien », dans Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, 1927