kimiour
Étymologie
modifier- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Nom commun
modifierMutation | Singulier | Pluriel 1 | Pluriel 2 |
---|---|---|---|
Non muté | kimiour | kimiourien | kimiourion |
Adoucissante | gimiour | gimiourien | gimiourion |
Spirante | cʼhimiour | cʼhimiourien | cʼhimiourion |
kimiour \kĩˈmiː.ur\ masculin (pour une femme, on dit : kimiourez)
- (Chimie) Chimiste.
Barzh ha kimiour e oa Kerverziou, skiantour ivez eta ha lodañ a rae gant Arzel Even kalz a vennozioù.
— (Youenn Olier, E koun ur mignon, in Al Liamm, no 150, janvier-février 1972, page 14)- Kerverziou était poète et chimiste, donc scientifique aussi et il partageait avec Arzel Even beaucoup d’idées.
Echuet gantañ e studi, tremenet e arnodennoù, graet e zaou vloaz servij en ur rejimant ijinerezh, e oa aet da gimiour en un uzin e Corbeil.
— (Roparz Hemon, Hañvig ar Foar Nec’h, in Al Liamm, no 172, septembre-octobre 1975, page 339)- Quand il eut terminé ses études, passé ses examens, fait ses deux ans de service dans un régiment du génie, il devint chimiste dans une usine de Corbeil.
Dérivés
modifierRéférences
modifier- Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 247a