kloz
Breton modifier
Étymologie modifier
- Du latin clausus.
- Du moyen breton clos[1][2].
- À comparer avec les mots clos en gallois et en cornique (sens identique ou voisin).
Adjectif modifier
Nature | Forme |
---|---|
Positif | kloz |
Comparatif | klosocʼh |
Superlatif | klosañ |
Exclamatif | klosat |
Mutation | Forme |
---|---|
Non muté | kloz |
Adoucissante | gloz |
kloz \ˈkloːs\
- Clos, fermé.
- Hermétique.
Nom commun modifier
Mutation | Singulier | Pluriel 1 | Pluriel 2 |
---|---|---|---|
Non muté | kloz | klozioù | klezeier |
Adoucissante | gloz | glozioù | glezeier |
Spirante | cʼhloz | cʼhlozioù | cʼhlezeier |
kloz \ˈkloːs\ masculin
Variantes orthographiques modifier
Dérivés modifier
Forme de verbe modifier
Mutation | Forme |
---|---|
Non muté | kloz |
Adoucissante | gloz |
Spirante | cʼhloz |
kloz \ˈkloːs\
- Troisième personne du singulier du présent de l’indicatif du verbe klozañ/kloziñ.
- Hag an Tad Adam a gloz e zaoulagad e-keit ma kendalcʼh e vuzelloù da fiñval evel pa vefe o vandrouilhat gerioù latin. — (Jarl Priel, An eil sul goude ar Pantekost, in Al Liamm, no 103, mars - avril 1964, page 102)
- Et le Père Adam ferme les yeux tandis que ses lèvres continue à bouger comme s’il était en train de marmonner des mots latin.
- Hag an Tad Adam a gloz e zaoulagad e-keit ma kendalcʼh e vuzelloù da fiñval evel pa vefe o vandrouilhat gerioù latin. — (Jarl Priel, An eil sul goude ar Pantekost, in Al Liamm, no 103, mars - avril 1964, page 102)
- Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe klozañ/kloziñ.
Références modifier
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 400a