krediñ
Breton modifier
Étymologie modifier
- Dérivé de kred, avec le suffixe -iñ.
- Du vieux breton critim.
- Du moyen breton cridiff[1][2].
- À comparer avec les verbes credu en gallois, crysy en cornique (sens identique).
Verbe modifier
Mutation | Infinitif |
---|---|
Non muté | krediñ |
Adoucissante | grediñ |
Spirante | cʼhrediñ |
krediñ \ˈkreː.dĩ\ transitif (voir la conjugaison), base verbale kred-
- Croire.
- — « Ya pe nann, krediñ a rit bremañ eo Chann ? » — (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 21)
- — « Oui ou non, croyez-vous maintenant que ce soit Jeanne ? »
- — « Ya pe nann, krediñ a rit bremañ eo Chann ? » — (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 21)
- Oser.
- Stouiñ a reas he fenn, hep krediñ sellout. — (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 52)
- Elle inclina la tête, sans oser regarder.
- Stouiñ a reas he fenn, hep krediñ sellout. — (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 52)
Dérivés modifier
Variantes modifier
Références modifier
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 429b