krediñ
: kredin
Étymologie
modifierVerbe
modifierMutation | Infinitif |
---|---|
Non muté | krediñ |
Adoucissante | grediñ |
Spirante | cʼhrediñ |
krediñ \ˈkreː.dĩ\ transitif (voir la conjugaison), base verbale kred-
- Croire.
— « Ya pe nann, krediñ a rit bremañ eo Chann ? »
— (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 21)- — « Oui ou non, croyez-vous maintenant que ce soit Jeanne ? »
- Oser.
Stouiñ a reas he fenn, hep krediñ sellout.
— (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 52)- Elle inclina la tête, sans oser regarder.
Dérivés
modifierVariantes
modifierRéférences
modifier- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 429b