Voir aussi : Karolus Magnus

Étymologie

modifier
Du radical de mag-is avec le suffixe -nus. C’est un ancien participe moyen en -nus d'un verbe *mageo  être grand »)[1] qui ne s’est pas conservé, et dont le participe passé en -tus est mactus honoré, glorifié »), → voir compleo et plenus.
Apparenté à Maia Maïa »), au grec ancien μέγας, mégas  grand »).

Adjectif

modifier
Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif magnus magnă magnum magnī magnae magnă
Vocatif magne magnă magnum magnī magnae magnă
Accusatif magnum magnăm magnum magnōs magnās magnă
Génitif magnī magnae magnī magnōrŭm magnārŭm magnōrŭm
Datif magnō magnae magnō magnīs magnīs magnīs
Ablatif magnō magnā magnō magnīs magnīs magnīs

magnus \ˈmag.nus\ ou \ˈmaɲ.ɲus\ (latin ecclésiastique) (comparatif : major, superlatif : maximus)

  1. Grand.
    • Carolus Magnus
      Charlemagne
    • Magna Brittannia
      Grande-Bretagne
    • Suave, mari magno turbantibus aequora ventis, E terra magnum alterius spectare laborem  (Lucrèce)
      Il est doux, quand sur la vaste mer les vents soulèvent les flots, de contempler depuis le rivage la souffrance d'un autre.
  2. Important.
    • Magnum fuit mittere.
      C’était une grosse affaire que d’envoyer ; C’était difficile d’envoyer.

Synonymes

modifier

Dérivés

modifier

Proverbes et phrases toutes faites

modifier

Apparentés étymologiques

modifier

Prononciation

modifier

Voir aussi

modifier
  • magnus sur l’encyclopédie Wikipédia

Références

modifier