maner
Ancien français modifier
Étymologie modifier
- Du latin manere.
Verbe modifier
maner \Prononciation ?\ intransitif
- Demeurer, habiter.
- En Bretaine maneit un ber — (Bisclavret, Marie de France, f. 131v, 2e colonne de ce manuscrit de 1275-1300)
- En Bretagne habitait un baron
- En Bretaine maneit un ber — (Bisclavret, Marie de France, f. 131v, 2e colonne de ce manuscrit de 1275-1300)
Dérivés modifier
Références modifier
- Frédéric Godefroy, Dictionnaire de l’ancienne langue française et de tous ses dialectes du IXe au XVe siècle, édition de F. Vieweg, Paris, 1881–1902 → consulter cet ouvrage
Breton modifier
Étymologie modifier
- De l’ancien français manoir. Du moyen breton maner[1][2]. À comparer avec le gallois maenor (sens identique).
Nom commun modifier
Mutation | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Non muté | maner | manerioù |
Adoucissante | vaner | vanerioù |
maner \ˈmãː.nɛr\ masculin
- Manoir.
- Maneriou paour, cʼhoarvezet a zo ganto ar pez a cʼhoarvez gant an dud koz-ze a weler a-wechou kroummet o izili, daoubleget o cʼhorf dindan samm an oad ha pouez ar vuhez. — (Ivon Krog, Eur zacʼhad marvailhou, Buhez Breiz, 1924, page 53)
- De pauvres manoirs, auxquels est arrivé ce qui arrive à ces vieux que l’on voit parfois les membres tordus, le corps plié en deux sous la charge de l’âge et le poids de la vie.
- A-dreñv ar maner ne oa nemet ur vro digenvez. — (Roparz Hemon, Mari Vorgan, Al Liamm, 1975, page 103)
- Derrière le manoir ce n’était qu’une région déserte.
- Ul lizher ’m oa resevet
Gant gwad un den ’oa bet skrivet
’Vit ur gouel ’oan bet pedet
En ur maner n’anavezen ket
N’anavezen ket
N’anavezen ket. — (Plantec, Dañs an anaon, in Mekanik, 2010)- J’ai reçu une lettre
Écrite avec du sang
Une invitation à un bal
Dans un manoir que je ne connaissais pas
Que je ne connaissais pas
Que je ne connaissais pas.
- J’ai reçu une lettre
- Maneriou paour, cʼhoarvezet a zo ganto ar pez a cʼhoarvez gant an dud koz-ze a weler a-wechou kroummet o izili, daoubleget o cʼhorf dindan samm an oad ha pouez ar vuhez. — (Ivon Krog, Eur zacʼhad marvailhou, Buhez Breiz, 1924, page 53)
- Château Renaissance.
- (Sens figuré) Belle et grande maison.
- Ar glad eo an traoù heverk, an traoù kaer savet gant an dud a-hed ar cʼhantvedoù, e-kerzh ar milvedoù: al livadurioù war rocʼh hag ar peulvanoù koulz hag an ilizoù hag ar chapelioù savet adalek ar grennamzer, ar cʼhalvarioù, ar feunteunioù, ar manerioù, an tiez kaer... — (Jef Gedez, Huñvreoù Pêr Mortolod, An Alarcʼh Embannadurioù, 2005, page 15-16)
- Le patrimoine, ce sont les choses remarquables, les choses créées par les hommes au cours des siècles, au cours des millénaires : les peintures rupestres et les menhirs aussi bien que les églises, les chapelles construites depuis le moyen-âge, les calvaires, les fontaines, les belles maisons...
- Ar glad eo an traoù heverk, an traoù kaer savet gant an dud a-hed ar cʼhantvedoù, e-kerzh ar milvedoù: al livadurioù war rocʼh hag ar peulvanoù koulz hag an ilizoù hag ar chapelioù savet adalek ar grennamzer, ar cʼhalvarioù, ar feunteunioù, ar manerioù, an tiez kaer... — (Jef Gedez, Huñvreoù Pêr Mortolod, An Alarcʼh Embannadurioù, 2005, page 15-16)
Dérivés modifier
Synonymes modifier
Forme de verbe modifier
Mutation | Forme |
---|---|
Non muté | maner |
Adoucissante | vaner |
Mixte | vaner |
maner \ˈmãː.nɛr\
- Impersonnel du présent de l’indicatif du verbe menel.
Références modifier
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 491a
Danois modifier
Étymologie modifier
- Du français manière.
Nom commun modifier
maner \Prononciation ?\ masculin
Suédois modifier
Étymologie modifier
- Du français manière.
Nom commun modifier
Neutre | Indéfini | Défini |
---|---|---|
Singulier | maner | maneret |
Pluriel | maner | maneren |
maner \Prononciation ?\ neutre
Variantes modifier
- manér (2)