mimá
Espagnol modifier
Forme de verbe modifier
Voir la conjugaison du verbe mimar | ||
---|---|---|
Impératif | Présent | |
(vos) mimá | ||
mimá \miˈma\
- Deuxième personne du singulier (vos) de l’impératif de mimar.
Kotava modifier
Étymologie modifier
- Racine inventée arbitrairement[1].
Verbe modifier
Personne | Présent | Passé | Futur |
---|---|---|---|
1re du sing. | mimá | mimayá | mimatá |
2e du sing. | mimal | mimayal | mimatal |
3e du sing. | mimar | mimayar | mimatar |
1re du plur. | mimat | mimayat | mimatat |
2e du plur. | mimac | mimayac | mimatac |
3e du plur. | mimad | mimayad | mimatad |
4e du plur. | mimav | mimayav | mimatav |
voir Conjugaison en kotava |
- Jeter.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Dérivés modifier
- abdumimá
- aktamimá
- dimemimá
- divmimá
- ilmimá
- kaikmimá
- kalmimá
- kamimá
- kevmimá
- komimá
- malmimá
- mimadjo
- mimara
- momimá
- solmimá
- vanmimá
- vrodmimá
Prononciation modifier
- France : écouter « mimá [miˈma] »
Références modifier
- « mimá », dans Kotapedia
- ↑ Selon l’argumentaire développé par l’initiateur du kotava, cette langue ne tire pas des autres langues son vocabulaire.