observator
Étymologie
modifier- Déverbal de observo (« porter son attention, surveiller, respecter une doctrine »), dérivé de observatum, avec le suffixe -tor.
Nom commun
modifierCas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | observator | observatorēs |
Vocatif | observator | observatorēs |
Accusatif | observatorem | observatorēs |
Génitif | observatoris | observatorum |
Datif | observatorī | observatoribus |
Ablatif | observatorĕ | observatoribus |
observator \ob.serˈwa.tor\ masculin (pour une femme, on dit : observatrix)
Références
modifier- « observator », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Étymologie
modifier- Emprunt au latin.
Nom commun
modifierobservator \Prononciation ?\
Synonymes
modifierTaux de reconnaissance
modifier- En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
- 97,1 % des Flamands,
- 98,5 % des Néerlandais.
Références
modifier- ↑ Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]
Étymologie
modifierNom commun
modifierSingulier | Pluriel |
---|---|
observator \utseɾβaˈtu\ |
observators \utseɾβaˈtus\ |
observator \utseɾβaˈtu\ masculin (graphie normalisée) (pour une femme, on dit : observatritz)
Références
modifier- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2