oriens
Français modifier
Forme d’adjectif modifier
Singulier | Pluriel | |
---|---|---|
Masculin | orien \Prononciation ?\ |
oriens \Prononciation ?\ |
Féminin | orienne \Prononciation ?\ |
oriennes \Prononciation ?\ |
oriens \Prononciation ?\
- Masculin pluriel de orien.
Anagrammes modifier
Latin modifier
Étymologie modifier
- Participe présent substantivé de orior (« se lever »).
Nom commun modifier
Cas | Singulier |
---|---|
Nominatif | oriens |
Vocatif | oriens |
Accusatif | orientem |
Génitif | orientis |
Datif | orientī |
Ablatif | orientĕ |
oriens masculin
Antonymes modifier
Dérivés modifier
Dérivés dans d’autres langues modifier
- Français : orient
Forme de verbe modifier
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | oriens | oriens | oriens | orientēs | orientēs | orientia |
Vocatif | oriens | oriens | oriens | orientēs | orientēs | orientia |
Accusatif | orientem | orientem | oriens | orientēs | orientēs | orientia |
Génitif | orientis | orientis | orientis | orientium | orientium | orientium |
Datif | orientī | orientī | orientī | orientibus | orientibus | orientibus |
Ablatif | orientī | orientī | orientī | orientibus | orientibus | orientibus |
oriens
- Participe présent de orior.
Références modifier
- « oriens », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage