popolo

Espéranto

De l’italien popolo, du latin pŏpŭlus.

Cas	Singulier	Pluriel
Nominatif	popolo \po.ˈpo.lo\	popoloj \po.ˈpo.loj\
Accusatif	popolon \po.ˈpo.lon\	popolojn \po.ˈpo.lojn\

popolo \po.ˈpo.lo\

Peuple (personnes qui partagent les mêmes coutumes).
- Ĝi havis membrojn en tre multaj landoj, en popoloj plej malsamaj. — (Claude Piron, Gerda malaperis!, 1983)
  Il avait des membres dans beaucoup de pays, parmi les peuples les plus différents.
Peuple (habitants d’un pays, par rapport aux dirigeants).
- La popolo forte dubas, ĉu la ŝtato sukcesos procesi kontraŭ la kulpuloj, ĉar, kiel komentis en alia kunteksto seniluziiĝinta usonano: “Malliberejoj estas lokoj, kien oni sendas malriĉulojn, kiuj rompas la leĝon”. — (Garbhan Macaoidh, « Duobla fraŭdo », Monato)
  Le peuple doute fort que l’État arrive à faire un procès aux coupables, parce que, comme l’a commenté dans un autre contexte un Américain désillusionné : « Les prisons sont des endroits où on envoie les pauvres qui violent la loi. »