Voir aussi : Prins, prins

Breton modifier

Étymologie modifier

Du moyen breton princc[1][2].

Nom commun modifier

Mutation Singulier Pluriel
Non muté priñs priñsed
Adoucissante briñs briñsed
Spirante friñs friñsed

priñs \ˈprĩsː\ masculin (pour une femme, on dit : priñsez)

  1. (Noblesse) Prince.
    • Ec’h ! emezan. N’emaoc’h ket mat, va frins ? Eur vez e vefe, war va meno-me da vihana, eur vez e vefe kinnig eur vi yar d’eur roue ken galloudus ha hini ar Vigoudenned ! — (Ivon Krog, Eur zacʼhad marvailhou, Buhez Breiz, 1924, page 20)
      Fi ! dit-il. Vous n’êtes pas bien mon prince ? Ce serait une honte, à mon avis, d’offrir un œuf de poule à un roi aussi puissant que celui des Bigoudens !
    • Mad ! mad ! eme ar prins; deut ganen da gaout va zad; [...]. — (Gabriel Milin, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, page 7)
      Bien ! Bien ! dit le prince ; venez avec moi voir mon père ; [...].

Dérivés modifier

Synonymes modifier

  • tiern (dans un autre contexte historique)

Voir aussi modifier

Références modifier

  1. Jehan LagadeucCatholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 602b