Voir aussi : rêner

Breton modifier

Étymologie modifier

Dérivé de ren (« diriger »), avec le suffixe -er.

Nom commun 1 modifier

Singulier Pluriel 1 Pluriel 2
rener renerien renerion

rener \ˈrẽː.nɛr\ masculin (pour une femme, on dit : renerez)

  1. Directeur.
    • Setu ma klevomp eo fiziet kevredigezh veur ar « Bleun-Brug » en Ao. Chaloni Fave, rener Y. K. A. M. (Yaouankiz Kriaten Ar Maezioù) eskopti Kemper ha Léon, ha brezhoneger eus an dibab. — (Selaouit ’ta !, in Arvor, no 167, 2 avril 1944, page 2)
      Nous apprenons que l’association générale du « Bleun-Brug » a été confiée au Chanoine Favé, directeur de Y. K. A. M. (Yaouankiz Kristen Ar Maezioù [Jeunesse rurale chrétienne]) de l’évêché de Quimper et Léon, et excellent brittophone.

Dérivés modifier

Nom commun 2 modifier

Singulier Pluriel
rener renerioù

rener \ˈrẽː.nɛr\ masculin

  1. (Grammaire) Sujet.
    • Peurvuiañ e vez lakaet ar verb dirak ar rener. — (Frañsez Kervella, Yezhadur Bras ar Brezhoneg, Éditions Al Liamm, 1976, page 168)
      Généralement le verbe est placé devant le sujet.

Forme de verbe modifier

rener \ˈrẽːnɛr\

  1. Impersonnel du présent de l’indicatif du verbe ren/renañ/reniñ.