Voir aussi : Reus, réus

Ancien français modifier

Étymologie modifier

Du latin reus.

Adjectif modifier

reus \Prononciation ?\ masculin

  1. (Droit) Coupable, accusé.

Variantes modifier

Nom commun modifier

reus \Prononciation ?\ masculin

  1. Coupable, accusé.
  2. Défendeur.

Anagrammes modifier

Références modifier

Latin modifier

Étymologie modifier

Dérivé de res, avec le suffixe -us.

Nom commun modifier

Cas Singulier Pluriel
Nominatif reus reī
Vocatif ree reī
Accusatif reum reōs
Génitif reī reōrum
Datif reō reīs
Ablatif reō reīs

reus \Prononciation ?\ masculin

  1. (Droit) Partie prenante dans un procès : plaignant, défendant.
    • reos appello non eos modo, qui arguuntur, sed omnes, quorum de re disceptatur. Sic enim olim loquebantur — (Cicéron. de Or. 2, 43, 183)

Anagrammes modifier

Références modifier

Néerlandais modifier

Étymologie modifier

Apparenté à Riese en allemand.

Nom commun modifier

Nombre Singulier Pluriel
Nom reus reuzen
Diminutif reusje reusjes

reus

  1. Géant.

Synonymes modifier

Dérivés modifier

Taux de reconnaissance modifier

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 99,2 % des Flamands,
  • 100,0 % des Néerlandais.

Prononciation modifier

Références modifier

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]