Voir aussi : Reus, réus

Ancien françaisModifier

ÉtymologieModifier

Du latin reus.

Adjectif Modifier

reus \Prononciation ?\ masculin

  1. (Droit) Coupable, accusé.

VariantesModifier

Nom commun Modifier

reus \Prononciation ?\ masculin

  1. Coupable, accusé.
  2. Défendeur.

AnagrammesModifier

RéférencesModifier

LatinModifier

ÉtymologieModifier

 Dérivé de res, avec le suffixe -us.

Nom commun Modifier

Cas Singulier Pluriel
Nominatif reus reī
Vocatif ree reī
Accusatif reum reōs
Génitif reī reōrum
Datif reō reīs
Ablatif reō reīs

reus \Prononciation ?\ masculin

  1. (Droit) Partie prenante dans un procès : plaignant, défendant.
    • reos appello non eos modo, qui arguuntur, sed omnes, quorum de re disceptatur. Sic enim olim loquebantur — (Cicéron. de Or. 2, 43, 183)

AnagrammesModifier

RéférencesModifier

NéerlandaisModifier

ÉtymologieModifier

Apparenté à Riese en allemand.

Nom commun Modifier

Nombre Singulier Pluriel
Nom reus reuzen
Diminutif reusje reusjes

reus

  1. Géant.

SynonymesModifier

DérivésModifier

Taux de reconnaissanceModifier

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 99,2 % des Flamands,
  • 100,0 % des Néerlandais.

PrononciationModifier

RéférencesModifier

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]