EspérantoModifier

Forme de verbe Modifier

Voir la conjugaison du verbe soni
Conditionnel sonus

sonus \ˈso.nus\

  1. Conditionnel de soni.

PrononciationModifier

LatinModifier

ÉtymologieModifier

Du verbe sonere (« être sonore »), quasiment inusité et remplacé par le dérivé de sonus, le verbe du premier groupe sonare (c’est la « règle solutionner », de préférence pour les verbes du premier groupe et de réfection quasi systématique d’un verbe sur la base la plus régulière). Pokorny[1] rattache au radical indoeuropéen de cet adjectif latin l’anglais swan, l’allemand Schwan (« cygne » : oiseau sonore).

Adjectif Modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif sonus sonă sonum sonī sonae sonă
Vocatif sone sonă sonum sonī sonae sonă
Accusatif sonum sonăm sonum sonōs sonās sonă
Génitif sonī sonae sonī sonōrŭm sonārŭm sonōrŭm
Datif sonō sonae sonō sonīs sonīs sonīs
Ablatif sonō sonā sonō sonīs sonīs sonīs

sŏnus \ˈso.nus\ masculin

  1. Qui rend un son, sonore.
    • sonae (sous-entendant litterae)
      voyelles.

AntonymesModifier

DérivésModifier

Nom commun Modifier

Cas Singulier Pluriel
Nominatif sonus sonī
Vocatif sone sonī
Accusatif sonum sonōs
Génitif sonī sonōrum
Datif sonō sonīs
Ablatif sonō sonīs

sŏnus \ˈso.nus\ masculin

  1. Son, bruit, retentissement
  2. Son de la voix, voix, parole, langage ; accent (de la voix), ton, inflexion.
  3. Cri des animaux, chant des oiseaux.

Quasi-synonymesModifier

Dérivés dans d’autres languesModifier

RéférencesModifier

  1. Julius PokornyIndogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage