spontailh
Breton modifier
Étymologie modifier
- Spontailh (scontail, 1723)[1], s. m., épouvantail ; revenant, de spont + -ailh.
- Mentionné dans le grand dictionnaire français-breton de François Vallée (1931, page 268a) : spontailh m. pl. ou.
Nom commun modifier
spontailh \ˈspɔ̃ntalj\ \ˈspɔ̃ntaʎ\ masculin (pluriel : spontailhoù)
- Épouvantail[2].
- Ur spontailh diouzh ar c’hentañ, war a welan, hoc’h eus graet... — (Jarl Priel, Ar Spontailh, Al Liamm-Tír na nÓg, 1950, page 35)
- À ce que je vois, vous avez fabriqué un épouvantail de première...
- Ur spontailh diouzh ar c’hentañ, war a welan, hoc’h eus graet... — (Jarl Priel, Ar Spontailh, Al Liamm-Tír na nÓg, 1950, page 35)
- Revenant.
Dérivés modifier
Références modifier
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Douarnenez, Le Chasse-Marée, 2003, page 686a.
- ↑ Martial Ménard, Dictionnaire Français-breton, Palantines, Quimper, 2012, page 517b