Afrikaans modifier

Étymologie modifier

Du néerlandais teken (« signe »)

Nom commun modifier

teken

  1. Signe, témoignage.
  2. Signal.

Verbe modifier

teken

  1. Signer.

Prononciation modifier

Indonésien modifier

Étymologie modifier

Du néerlandais teken (« signe »)

Nom commun modifier

teken

  1. Signature, nom d’une personne écrit de sa main.

Synonymes modifier

Verbe modifier

teken

  1. (Informel) Signer.
  2. (Informel) Émarger.

Synonymes modifier

signer :

Dérivés modifier

Néerlandais modifier

Étymologie modifier

Du proto-germanique *taiknam (vieil-anglais tācen), issu de l'indo-européen *deik-, « montrer », racine qui a donné δεῖξις en grec ancien, et digitus en latin. A rapprocher de l'anglais token et de l'allemand Zeichen, ainsi que du suédois tecken.

Nom commun modifier

teken \Prononciation ?\ neutre

Nombre Singulier Pluriel
Nom teken tekens
tekenen
Diminutif tekentje tekentjes
  1. Signe.
    • het verdwijnen en het plotselinge weer verschijnen van de knoop was voor iedereen overgekomen als een teken van de overledene
      la disparition et la réapparition subite du bouton avaient été perçues par chacun comme un signe donné par la défunte

Synonymes modifier

Forme de nom commun modifier

teken

  1. pluriel de teek.

Forme de verbe modifier

teken

  1. Première personne singulier du verbe tekenen.

Taux de reconnaissance modifier

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 98,6 % des Flamands,
  • 99,7 % des Néerlandais.

Prononciation modifier

Références modifier

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]