Breton modifier

Forme de verbe 1 modifier

Mutation Forme
Non muté tufe
Adoucissante dufe
Spirante zufe

tufe \ˈtyfːe\

  1. Troisième personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe tufañ.

Forme de verbe 2 modifier

Mutation Forme
Non muté dufe
Adoucissante zufe
Durcissante tufe

tufe \ˈtyfːe\

  1. Forme mutée de dufe par durcissement (d > t).

Occitan modifier

 

Étymologie modifier

Du latin tofus.

Nom commun modifier

Singulier Pluriel
tufe
\Prononciation ?\
tufes
\Prononciation ?\

tufe [Prononciation ?] (graphie normalisée) masculin

  1. (Limousin) Tuf.
    • Lo pè que tenha ben dins lo tufe
      e lo fems, la man per embraçar la peira e las glevas, e lo
      genolh per sotlevar
      . — (Marcelle Delpastre, Saumes pagans, 1974)

Variantes dialectales modifier

Références modifier

  • Yves Lavalade, Dictionnaire d’usage occitan/français - Limousin-Marche-Périgord, Institut d’Estudis Occitans dau Lemosin, 2010, ISBN 978-2-9523897-6-4

Portugais modifier

Forme de verbe modifier

Voir la conjugaison du verbe tufar
Subjonctif Présent que eu tufe
que você/ele/ela tufe
Imparfait
Futur
Impératif Présent
(3e personne du singulier)
tufe

tufe \ˈtu.fɨ\ (Lisbonne) \ˈtu.fi\ (São Paulo)

  1. Première personne du singulier du présent du subjonctif de tufar.
  2. Troisième personne du singulier du présent du subjonctif de tufar.
  3. Troisième personne du singulier de l’impératif de tufar.

Roumain modifier

Forme de nom commun modifier

féminin Singulier Pluriel
cas non articulé articulé non articulé articulé
Nominatif
Accusatif
tufă tufa tufe tufele
Datif
Génitif
tufe tufei tufe tufelor
Vocatif tufo tufo

tufe \Prononciation ?\ féminin

  1. Cas nominatif et accusatif pluriel de tufă.
  2. Cas datif et génitif singulier de tufă.
  3. Cas datif et génitif pluriel de tufă.