urcher
Breton modifier
Étymologie modifier
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Nom commun modifier
Singulier | Pluriel 1 | Pluriel 2 |
---|---|---|
urcher | urcherien | urcherion |
urcher \ˈyr.ʃɛr\ masculin (pour une femme, on dit : urcherez)
- (Justice) Huissier (de justice).
- Skrivagner a oan gwechall e ti un urcher, ha kaer am boa loeniñ eus an eil penn d’ar bloaz d’egile, ha daoust d’am gwreg gounit ivez un tammig arcʼhant, ne veze ket gwall druz hor soubenn. — (Jarl Priel, Paotr e varv ruz, in Al Liamm, no 19, mars-avril 1950, page 33)
- Autrefois j’étais employé chez un huissier, et j’avais beau trimer d’un bout à l’autre de l’année, et bien que ma femme gagne aussi un peu d’argent, on se serrait la ceinture.
- Skrivagner a oan gwechall e ti un urcher, ha kaer am boa loeniñ eus an eil penn d’ar bloaz d’egile, ha daoust d’am gwreg gounit ivez un tammig arcʼhant, ne veze ket gwall druz hor soubenn. — (Jarl Priel, Paotr e varv ruz, in Al Liamm, no 19, mars-avril 1950, page 33)
Synonymes modifier
- fured (Argot)
- ki truilhek (Argot)
Dérivés modifier
Prononciation modifier
- Nantes (France) : écouter « urcher [Prononciation ?] » (bon niveau)
Références modifier
- « usier, urcher pl. ien » dans François Vallée, Grand dictionnaire français-breton, Édition de l'Impression commerciale de Bretagne, Rennes, 1931-1933, 817 pages, page 367a
- Roparz Hemon, Nouveau dictionnaire breton français, Al Liamm, 6e édition revue et augmentée, 1978, page 827a
- Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 691a