virino

Espéranto

(Date à préciser) Composé de la racine vir (« homme (sexe) »), du suffixe -in- (« genre féminin ») et de la finale -o (substantif).

Cas	Singulier	Pluriel
Nominatif	virino \vi.ˈri.no\	virinoj \vi.ˈri.noj\
Accusatif	virinon \vi.ˈri.non\	virinojn \vi.ˈri.nojn\

virino \vi.ˈri.no\ (pour un homme, on peut dire : viro, viriĉo)

Femme, personne de genre féminin.
- La juna, militema, iom diketa virino laŭte, kun plezuro bruis, kverelis kun sia edzo. — (Ferenc Szilágyi, La Granda Aventuro, 1931-1945)
  La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
- Tiam la rozujo skuiĝetis kaj el ĝi eliris voĉo diranta: Ĝardenisto, vi prenos mian floron, nur se vi promesos sendi al mi la virinon, al kiu vi donos ĝin, ĉar mia volo estas, ke ŝi danku al mi. — (Pierre Louÿs, La Rozo Supernatura, 1902 → lire en ligne)
  Alors, le rosier se mit à frémir et il en sortit une voix qui disait : « Jardinier, tu ne prendras ma fleur que si tu me promets de m’envoyer demain celle à qui tu la donneras, car il est de mon gré qu’elle me dise merci. »