ἀμύμων
Grec ancien modifier
Étymologie modifier
Adjectif modifier
cas | singulier | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | ἀμύμων | ἀμύμων | ἄμυμον | |||
vocatif | ἄμυμον | ἄμυμον | ἄμυμον | |||
accusatif | ἀμύμονα | ἀμύμονα | ἄμυμον | |||
génitif | ἀμύμονος | ἀμύμονος | ἀμύμονος | |||
datif | ἀμύμονι | ἀμύμονι | ἀμύμονι | |||
cas | duel | |||||
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | ἀμύμονε | ἀμύμονε | ἀμύμονε | |||
vocatif | ἀμύμονε | ἀμύμονε | ἀμύμονε | |||
accusatif | ἀμύμονε | ἀμύμονε | ἀμύμονε | |||
génitif | ἀμυμόνοιν | ἀμυμόνοιν | ἀμυμόνοιν | |||
datif | ἀμυμόνοιν | ἀμυμόνοιν | ἀμυμόνοιν | |||
cas | pluriel | |||||
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | ἀμύμονες | ἀμύμονες | ἀμύμονα | |||
vocatif | ἀμύμονες | ἀμύμονες | ἀμύμονα | |||
accusatif | ἀμύμονας | ἀμύμονας | ἀμύμονα | |||
génitif | ἀμυμόνων | ἀμυμόνων | ἀμυμόνων | |||
datif | ἀμύμοσι(ν) | ἀμύμοσι(ν) | ἀμύμοσι(ν) |
ἀμύμων, amýmōn
- Impeccable, sans blâme, excellent, noble.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Variantes modifier
Prononciation modifier
- *\a.my̌ː.mɔːn\ (Attique (Ve siècle av. J.-C.))
- *\aˈmy.mon\ (Koinè, Égypte (Ier siècle))
- *\aˈmy.mon\ (Koinè (IVe siècle))
- *\aˈmy.mon\ (Byzance (Xe siècle))
- *\aˈmi.mon\ (Constantinople (XVe siècle))
Références modifier
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
- « ἀμύμων », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek-English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage