Conjugaison:français/vernaculariser

Conjugaison en français
vernaculariser
Verbe du premier groupe,
conjugué comme {{fr-conj-1}}

Conjugaison de vernaculariser, verbe du 1er groupe, conjugué avec l’auxiliaire avoir.


Modes impersonnels

Indicatif

Présent
je  vernacularise \ʒə  vɛʁ.na.ky.la.ʁiz\
tu  vernacularises \ty  vɛʁ.na.ky.la.ʁiz\
il/elle/on  vernacularise \[il/ɛl/ɔ̃]  vɛʁ.na.ky.la.ʁiz\
nous  vernacularisons \nu  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zɔ̃\
vous  vernacularisez \vu  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
ils/elles  vernacularisent \[il/ɛl]  vɛʁ.na.ky.la.ʁiz\
Passé composé
j’ai  vernacularisé  \ʒ‿e vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
tu as  vernacularisé  \ty a vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
il/elle/on a  vernacularisé  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿a vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
nous avons  vernacularisé  \nu.z‿a.vɔ̃ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
vous avez  vernacularisé  \vu.z‿a.ve vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
ils/elles ont  vernacularisé  \[i/ɛ]l.z‿ɔ̃ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
Imparfait
je  vernacularisais \ʒə  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zɛ\
tu  vernacularisais \ty  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zɛ\
il/elle/on  vernacularisait \[il/ɛl/ɔ̃]  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zɛ\
nous  vernacularisions \nu  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zjɔ̃\
vous  vernacularisiez \vu  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zje\
ils/elles  vernacularisaient \[il/ɛl]  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zɛ\
Plus-que-parfait
j’avais  vernacularisé  \ʒ‿a.vɛ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
tu avais  vernacularisé  \ty a.vɛ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
il/elle/on avait  vernacularisé  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿a.vɛ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
nous avions  vernacularisé  \nu.z‿a.vjɔ̃ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
vous aviez  vernacularisé  \vu.z‿a.vje vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
ils/elles avaient  vernacularisé  \[i/ɛ]l.z‿a.vɛ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
Passé simple
je  vernacularisai \ʒə  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
tu  vernacularisas \ty  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.za\
il/elle/on  vernacularisa \[il/ɛl/ɔ̃]  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.za\
nous  vernacularisâmes \nu  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zam\
vous  vernacularisâtes \vu  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zat\
ils/elles  vernacularisèrent \[il/ɛl]  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zɛʁ\
Passé antérieur
j’eus  vernacularisé  \ʒ‿y vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
tu eus  vernacularisé  \ty y vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
il/elle/on eut  vernacularisé  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿y vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
nous eûmes  vernacularisé  \nu.z‿ym vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
vous eûtes  vernacularisé  \vu.z‿yt vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
ils/elles eurent  vernacularisé  \[i/ɛ]l.z‿yʁ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
Futur simple
je  vernaculariserai \ʒə  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.z(ə.)ʁe\
tu  vernaculariseras \ty  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.z(ə.)ʁa\
il/elle/on  vernacularisera \[il/ɛl/ɔ̃]  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.z(ə.)ʁa\
nous  vernaculariserons \nu  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.z(ə.)ʁɔ̃\
vous  vernaculariserez \vu  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.z(ə.)ʁe\
ils/elles  vernaculariseront \[il/ɛl]  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.z(ə.)ʁɔ̃\
Futur antérieur
j’aurai  vernacularisé  \ʒ‿o.ʁe vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
tu auras  vernacularisé  \ty o.ʁa vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
il/elle/on aura  vernacularisé  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿o.ʁa vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
nous aurons  vernacularisé  \nu.z‿o.ʁɔ̃ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
vous aurez  vernacularisé  \vu.z‿o.ʁe vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
ils/elles auront  vernacularisé  \[i/ɛ]l.z‿o.ʁɔ̃ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\

Subjonctif

Présent
que je  vernacularise \kə ʒə  vɛʁ.na.ky.la.ʁiz\
que tu  vernacularises \kə ty  vɛʁ.na.ky.la.ʁiz\
qu’il/elle/on  vernacularise \k‿[il/ɛl/ɔ̃]  vɛʁ.na.ky.la.ʁiz\
que nous  vernacularisions \kə nu  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zjɔ̃\
que vous  vernacularisiez \kə vu  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zje\
qu’ils/elles  vernacularisent \k‿[il/ɛl]  vɛʁ.na.ky.la.ʁiz\
Passé
que j’aie  vernacularisé  \kə ʒ‿ɛ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
que tu aies  vernacularisé  \kə ty ɛ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
qu’il/elle/on ait  vernacularisé  \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ɛ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
que nous ayons  vernacularisé  \kə nu.z‿ɛ.jɔ̃ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
que vous ayez  vernacularisé  \kə vu.z‿ɛ.je vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
qu’ils/elles aient  vernacularisé  \k‿[i/ɛ]l.z‿ɛ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
Imparfait
que je  vernacularisasse \kə ʒə  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zas\
que tu  vernacularisasses \kə ty  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zas\
qu’il/elle/on  vernacularisât \k‿[il/ɛl/ɔ̃]  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.za\
que nous  vernacularisassions \kə nu  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.za.sjɔ̃\
que vous  vernacularisassiez \kə vu  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.za.sje\
qu’ils/elles  vernacularisassent \k‿[il/ɛl]  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zas\
Plus-que-parfait
que j’eusse  vernacularisé  \kə ʒ‿ys vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
que tu eusses  vernacularisé  \kə ty ys vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
qu’il/elle/on eût  vernacularisé  \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿y vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
que nous eussions  vernacularisé  \kə nu.z‿y.sjɔ̃ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
que vous eussiez  vernacularisé  \kə vu.z‿y.sje vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
qu’ils/elles eussent  vernacularisé  \k‿[i/ɛ]l.z‿ys vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\

Conditionnel

Présent
je  vernaculariserais \ʒə  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.z(ə.)ʁɛ\
tu  vernaculariserais \ty  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.z(ə.)ʁɛ\
il/elle/on  vernaculariserait \[il/ɛl/ɔ̃]  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.z(ə.)ʁɛ\
nous  vernaculariserions \nu  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zə.ʁjɔ̃\
vous  vernaculariseriez \vu  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.zə.ʁje\
ils/elles  vernaculariseraient \[il/ɛl]  vɛʁ.na.ky.la.ʁi.z(ə.)ʁɛ\
Passé
j’aurais  vernacularisé  \ʒ‿o.ʁɛ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
tu aurais  vernacularisé  \ty o.ʁɛ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
il/elle/on aurait  vernacularisé  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿o.ʁɛ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
nous aurions  vernacularisé  \nu.z‿o.ʁjɔ̃ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
vous auriez  vernacularisé  \vu.z‿o.ʁje vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\
ils/elles auraient  vernacularisé  \[i/ɛ]l.z‿o.ʁɛ vɛʁ.na.ky.la.ʁi.ze\

Impératif