Voir aussi : còns

Français modifier

Forme d’adjectif modifier

Singulier Pluriel
Masculin con
\kɔ̃\
cons
\kɔ̃\
Féminin conne
\kɔn\
connes
\kɔn\

cons \kɔ̃\

  1. Masculin pluriel de con.

Forme de nom commun 1 modifier

Singulier Pluriel
con cons
\kɔ̃\

cons \kɔ̃\ masculin

  1. Pluriel de con.
    • Et ils n’ont toujours pas compris qu’on ne saurait faire céder un ministre avec du blablabla, qu’on ne saurait changer la vie sans changer celle des cons aussi, et qu’on ne saurait vivre ses désirs sans foutre en l’air ce qui les entrave ! — (Robert Dehoux, Le zizi sous clôture inaugure la culture, 1999)

Forme de nom commun 2 modifier

Singulier Pluriel
con cons
\kɑ̃.tɔ̃\

cons \kɑ̃.tɔ̃\ masculin

  1. Pluriel de con.

Prononciation modifier

Anagrammes modifier

Modifier la liste d’anagrammes

Ancien français modifier

Étymologie modifier

→ voir cuens

Nom commun modifier

cons *\kɔ̃ns\ masculin

  1. Variante atone de cuens, cas sujet de comte, en emploi proclitique.
    • Li cons Rolans tint s'espée forbie ;
      De briser la ot merveilose envie :
      Fiert en la piere qi ert grant et fornie ;
      Crost ni acers, amont est resortie.
      — (Chanson de Roland)

Anglais modifier

Forme de nom commun modifier

Singulier Pluriel
con
\ˈkɑn\
ou \ˈkɒn\
cons
\ˈkɑnz\
ou \ˈkɒnz\

cons \ˈkɑnz\ (États-Unis), \ˈkɒnz\ (Royaume-Uni)

  1. Pluriel de con.

Forme de verbe modifier

Temps Forme
Infinitif to con
\ˈkɑn\
Présent simple,
3e pers. sing.
cons
\ˈkɑnz\
Prétérit conned
\ˈkɑnd\
Participe passé conned
\ˈkɑnd\
Participe présent conning
\ˈkɑn.ɪŋ\
voir conjugaison anglaise

cons \ˈkɑnz\ (États-Unis), \ˈkɒnz\ (Royaume-Uni)

  1. Troisième personne du singulier du présent simple de con.

Prononciation modifier