diganin
Breton modifier
Forme de préposition modifier
Personne | Forme |
---|---|
1re du sing. | diganin |
2e du sing. | diganit |
3e masc. du sing. | digantañ |
3e fém. du sing. | diganti |
1re du plur. | diganimp ou diganeomp |
2e du plur. | diganeocʼh |
3e du plur. | diganto ou digante |
Impersonnel | diganeor |
diganin \di.ɡã.ˈnĩːn\
- Première personne du singulier de la préposition digant.
- Neuze e cʼhoulennez tan diganin. — (Erwan Kervella, Du e tremen an Noz war ar Vuhez in Yud, Mouladurioù Hor Yezh, 1985, page 46)
- Alors tu me demandes du feu.
- Met ar cʼhoant-bevañ nʼeo ket aet diganin, Rachel, gwech ebet. — (Mich Beyer, Seizh Devezh Warn-ugent, An Alarcʼh Embannadurioù, 2006, page 15)
- Mais lʼenvie de vivre ne mʼa pas quitté, Rachel, jamais.
- Neuze e cʼhoulennez tan diganin. — (Erwan Kervella, Du e tremen an Noz war ar Vuhez in Yud, Mouladurioù Hor Yezh, 1985, page 46)
Variantes dialectales modifier
Prononciation modifier
- Bretagne (France) : écouter « diganin [Prononciation ?] » (bon niveau)