Voir aussi : Emeritus

Anglais modifier

Étymologie modifier

Du latin emeritus (« achevé »).

Adjectif modifier

emeritus

  1. Émérite.

Prononciation modifier

  • Royaume-Uni (Sud de l'Angleterre) : écouter « emeritus [Prononciation ?] »

Latin modifier

Étymologie modifier

Participe passé adjectivé de emereor (« achever ») et emereo (« gagner »).

Adjectif modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif emeritus emerită emeritum emeritī emeritae emerită
Vocatif emerite emerită emeritum emeritī emeritae emerită
Accusatif emeritum emerităm emeritum emeritōs emeritās emerită
Génitif emeritī emeritae emeritī emeritōrŭm emeritārŭm emeritōrŭm
Datif emeritō emeritae emeritō emeritīs emeritīs emeritīs
Ablatif emeritō emeritā emeritō emeritīs emeritīs emeritīs

emeritus \Prononciation ?\

  1. Terminé, achevé.

Références modifier

Néerlandais modifier

Étymologie modifier

Du latin emeritus (« achevé »).

Nom commun modifier

emeritus

  1. Retraité.

Synonymes modifier

Taux de reconnaissance modifier

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 82,2 % des Flamands,
  • 84,2 % des Néerlandais.


Prononciation modifier

Références modifier

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]