glisomarga
Gaulois modifier
Étymologie modifier
- Composé de *gliso- (« blanc »), apparenté à l'irlandais gel (même sens), glaise en français, et de marga[1][2] (« marne »).
Nom commun modifier
Cas | Singulier | Cas | Pluriel | ||
---|---|---|---|---|---|
Nominatif | glisomargā | Nominatif | *glisomargās *glisomargias | ||
Vocatif | ancien | glisomarga | Vocatif | incertain | *glisomargas |
tardif | *glisomargi | ||||
Accusatif | ancien | *glisomargan | Accusatif | *glisomargas | |
tardif | *glisomargim *glisomargin *glisomargi | ||||
Génitif | ancien | *glisomargās | Génitif | *glisomarganon *glisomarganom | |
tardif | *glisomargiās | ||||
Datif | ancien | *glisomargāi *glisomargăi |
Datif | *glisomargabo | |
tardif | *glisomargī *glisomarge | ||||
Instrumental-sociatif | ancien | ? | Instrumental-sociatif | *glisomargabi | |
tardif | *glisomargia | ||||
Annexes et références |
glisomarga *\Prononciation ?\
Références modifier
- [1] Xavier Delamarre, Dictionnaire de la langue gauloise : une approche linguistique du vieux-celtique continental, préf. de Pierre-Yves Lambert, Errance, Paris, 2003, 2e édition, ISBN 978-2-87772237-7, page 180
- [2] Jean-Paul Savignac, Dictionnaire français-gaulois, La Différence, Paris, 2004, ISBN 978-2-72911529-6, page 180
Latin modifier
Étymologie modifier
- Du gaulois glisomarga.
Nom commun modifier
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | glisomargă | glisomargae |
Vocatif | glisomargă | glisomargae |
Accusatif | glisomargăm | glisomargās |
Génitif | glisomargae | glisomargārŭm |
Datif | glisomargae | glisomargīs |
Ablatif | glisomargā | glisomargīs |
glisomarga \Prononciation ?\ féminin
- (Géologie) Marne blanche, craie mêlée de terre grasse.
- tertium genus candidae glisomargam vocant. est autem creta fullonia mixta pingui terra, pabuli quam frugum fertilior, ita ut messe sublata ante sementem alteram laetissimum secetur. dum fruges, nullum aliud gramen emittit. durat XXX annis. densior iusto Signini modo strangulat solum. columbinam Galliae suo nomine eglecopalam appellant. glaebis excitatur lapidum modo, sole et gelatione ita solvitur, ut tenuissimas bratteas faciat. haec ex aequo fertilis. — (Pline, Naturalis Historia, livre XVII, 8)
- La troisième espèce de marne blanche se nomme glissomarga ; c'est une craie à foulon, mêlée de terre grasse : elle vaut mieux pour les fourrages que pour les champs à blé; de telle façon que, la moisson étant enlevée, on a, avant les semailles de la suivante, une très grande quantité de fourrages. Tant qu'elle est couverte de blé, elle ne permet à aucune autre herbe de pousser; l'effet en dure trente ans : si on en met trop, elle étouffe le sol comme le ferait le ciment de Sigulum. Les Gaulois donnent à la marne colombine, dans leur langue, le nom d'églécopala; on la tire par blocs comme la pierre ; le soleil et la gelée la dissolvent tellement, quelle se fend en lamelles très minces ; elle est aussi bonne pour le blé que pour le fourrage. — (traduction)
- tertium genus candidae glisomargam vocant. est autem creta fullonia mixta pingui terra, pabuli quam frugum fertilior, ita ut messe sublata ante sementem alteram laetissimum secetur. dum fruges, nullum aliud gramen emittit. durat XXX annis. densior iusto Signini modo strangulat solum. columbinam Galliae suo nomine eglecopalam appellant. glaebis excitatur lapidum modo, sole et gelatione ita solvitur, ut tenuissimas bratteas faciat. haec ex aequo fertilis. — (Pline, Naturalis Historia, livre XVII, 8)
Variantes modifier
Références modifier
- « glisomarga », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « glisomarga », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage