Voir aussi : Her, her, hér, hèr, hʼer, her-

Breton modifier

Étymologie modifier

Du moyen breton aer[1][2].

Nom commun modifier

Singulier Pluriel
hêr hêred

hêr \ˈhɛːr\ masculin (pour une femme, on dit : hêrez)

  1. (Droit) Héritier.
    • Diskleriañ a rejont dezhañ e tlefe reiñ da hêred an dug un digoll ker reizh ha ker brokus ha ma c’hellfe bezañ. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur, Éditions Al Liamm, 1975, page 44)
      Ils lui expliquèrent qu’il devrait donner aux héritiers du duc un dédommagement qui fût aussi juste et généreux que possible.
    • Seitek vloaz goude an darvoudoù hon eus danevellet, e varve Uter Penndragon, hep lezel hêr ebet... — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur, Éditions Al Liamm, 1975, page 47)
      Dix-sept ans après les évènements que nous avons relatés, Uther Pendragon mourait sans laisser d’héritier.

Dérivés modifier

Références modifier

  1. Jehan LagadeucCatholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 327b