Breton modifier

Étymologie modifier

Du moyen breton hesquenn[1][2].
À comparer avec les mots hesgyn en gallois (tamis, crible), hesken en cornique (sens identique).

Nom commun 1 modifier

Singulier Pluriel
heskenn heskennoù

heskenn \ˈhes.kɛn\ féminin

  1. Scie.
    • Hag e tap eun heskenn hag eur vouc’hal, hag e troc’h hag e tiskolp ar wezenn. — (Yann ar Flocʼh, Koñchennou eus Bro ar Ster Aon, Kemper, 1950, page 148)
      Et il prend une scie et une hache, et il coupe et débite l’arbre en morceaux.

Dérivés modifier

Nom commun 2 modifier

Singulier Pluriel
heskenn heskenned

heskenn \ˈhes.kɛn\ féminin

  1. Vache qui ne donne plus de lait

Forme de verbe modifier

heskenn \ˈhes.kɛn\

  1. Troisième personne du singulier de l’indicatif présent du verbe heskennañ/heskennat/heskenniñ.
  2. Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe heskennañ/heskennat/heskenniñ.

Références modifier

  1. Jehan LagadeucCatholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 329a