ho pefe
Breton modifier
Étymologie modifier
Forme de locution verbale modifier
ho pefe \oˈpefːe\
- Deuxième personne du pluriel du potentiel du verbe en devout/kaout, « avoir ».
- — « [...]. Mont a reomp bremañ da zebriñ hor merenn, ha, bremaik, e teuimp en-dro, en kas ho pefe ezhomm eus un dra bennak. » — (Jakez Riou, Troiou-kamm Alanig al Louarn 1, Gwalarn, 1936, page 36)
- — « [...]. Nous allons déjeuner maintenant et nous reviendrons tout à lʼheure, au cas où vous auriez besoin de quelque chose. »
- — « [...]. Mont a reomp bremañ da zebriñ hor merenn, ha, bremaik, e teuimp en-dro, en kas ho pefe ezhomm eus un dra bennak. » — (Jakez Riou, Troiou-kamm Alanig al Louarn 1, Gwalarn, 1936, page 36)
Note : mutation par durcissement (befe→pefe) après l’adjectif possessif ho.