karout
Breton modifier
Étymologie modifier
- → voir kar et -out.
- Du moyen breton carat[1].
- À comparer avec les verbes caru en gallois, cara en cornique (sens identique).
Verbe modifier
Mutation | Forme |
---|---|
Non muté | karout |
Adoucissante | garout |
Spirante | cʼharout |
karout \ˈkɑː.rut\ transitif direct (voir la conjugaison), base verbale kar- (pronominal : en em garout)
- Aimer (ressentir un fort sentiment d’attirance).
- — Ha gouzout a rez, te, petra eo an dra-se, Karout ? » — (Youenn Drezen, Sizhun ar breur Arturo, Éditions Al Liamm, 1971, page 40)
- — Et sais-tu, toi, ce qu’est cette chose-là, Aimer ?
- — Ha gouzout a rez, te, petra eo an dra-se, Karout ? » — (Youenn Drezen, Sizhun ar breur Arturo, Éditions Al Liamm, 1971, page 40)
- Bien vouloir.
- Désirer.
Variantes orthographiques modifier
Anagrammes modifier
Références modifier
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499