maritus
Latin modifier
Étymologie modifier
- Étymologie discutée :
- De mas, maris (« mâle, garçon »)[1][2], étymon rejeté par des recherches linguistiques plus récentes ;
- De l’indo-européen commun[3] *meri̯o- (« jeune homme, jeune fille »), apparenté au grec μεῖραξ, meírax (« fille, garçon »), au breton mercʼh (« fille »), au sanskrit मर्य, marya (« garçon, amant, étalon »), au lituanien marti (« belle-fille »), à Brito-martis.
Nom commun modifier
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | maritus | maritī |
Vocatif | marite | maritī |
Accusatif | maritum | maritōs |
Génitif | maritī | maritōrum |
Datif | maritō | maritīs |
Ablatif | maritō | maritīs |
maritus masculin (pour une femme, on peut dire : uxor, marita)
- Époux, mari.
- ut maritus sis quam optimae (mulieris) — (Cicéron, Inv. 1)
- Mâle de l’animal.
- quem pecori dixere maritum — (Virgile. G. 3, 125)
Synonymes modifier
Dérivés modifier
- bimaritus (« bigame »)
Apparentés étymologiques modifier
- marita (« épouse, femme mariée »)
Adjectif modifier
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | maritus | marită | maritum | maritī | maritae | marită |
Vocatif | marite | marită | maritum | maritī | maritae | marită |
Accusatif | maritum | marităm | maritum | maritōs | maritās | marită |
Génitif | maritī | maritae | maritī | maritōrŭm | maritārŭm | maritōrŭm |
Datif | maritō | maritae | maritō | maritīs | maritīs | maritīs |
Ablatif | maritō | maritā | maritō | maritīs | maritīs | maritīs |
marītus
Références modifier
- ↑ « maritus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- ↑ « maritus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage
- ↑ Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage